Het is weer oktober. De maand waar de roze lintjes je om de oren vliegen. Niet omdat het feest is, maar om ons weer bewust te maken van het feit dat er jaarlijks 16.000 mensen strijden tegen borstkanker. Er wordt middels verschillende acties geld ingezameld om de onderzoeken naar borstkanker te steunen. En ik besluit weer mee te helpen!
Waarom help ik mee?
Ik schreef er hier vorig jaar uitgebreid over wat mijn beweegreden was. Voor mijn (meer…)
Je kent het wel. Je fietst of loopt naar je werk/school/favoriete koffietent en bent druk aan het dagdromen, let niet op of bent van jezelf gewoon een draak in het verkeer en voor je het weet fiets/rijd/loop je iemand in de weg en moet diegene remmen of uitwijken door jouw schuld. Dikke vette oeps natuurlijk! Of soms is het zelfs zo dat niet jij fout zit, maar je tegenligger. Kan natuurlijk allemaal! Het eerste wat ik dan doe is een super awkard gezicht trekken, net iets te hard lachen en ‘sorryyyy’ roepen. Vaak krijg ik een lach terug, soms een ‘geeft niks!’. Maar het gebeurt ook genoeg dat het gezegde ‘als blikken konden doden’ wordt toegepast en ik blij mag zijn dat ik gelukkig niet écht dood in een Groningse greppel lig.
Heb je zand in je vagina ofzo?!
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik zou sommige mensen ook best een goede duw willen geven als ze zuur tegen me lopen te doen. Alleen heeft het niet zoveel zin. (meer…)
“It’s amazing, how one person’s act can change the course of your life. Today, follow their lead… Pay it forward.” – Pay it forward.
Als ik het lokaal binnenloop word ik vrolijk verwelkomd door de blije gezichten van Groep 8 en hun juf Lisanne Ottelé van de Borgmanschool in Groningen. Zodra ik op de kruk van de juf heb plaats genomen steken we eigenlijk direct van wal. Ze hebben me iets belangrijks te vertellen. “We willen gewoon dat de wereld wat vrolijker en mooier wordt.” Het houdt ook deze 11/12 jarigen erg bezig. De aanslag op Charlie Hebdo, de verschrikkelijke berichten die we regelmatig over IS te horen krijgen… Juf Lisanne besloot een gesprek met de kinderen aan te gaan over alle ellende in de wereld. De kinderen waren vooral vol onbegrip, (meer…)
We zijn vandaag de dag een beetje alleen maar met onszelf bezig. Vind je ook niet? Er gaat haast geen dag voorbij dat je niet op je beeldschermpje zit te turen en alles wat er om je heen gebeurt aan je voorbij laat gaan. We knopen geen gesprek meer met elkaar aan bij de bushalte, helpen de buurvrouw niet meer met haar boodschappen. Vergeten de interesse in elkaar. En ja, zo krijg je dan dat je geen begrip krijgt voor je medemens en zonder dat je eigenlijk weet wat er écht speelt mag je elkaar ineens niet. Moet ie opzouten naar z’n “gallemagallema landje”. Sneu doen we eigenlijk, hè? Ik vind van wel. Maar jongens, wees niet getreurd. Er is een manier waarop jij jouw buurman/krantenjongen/collega of die ene vreemde op straat een tikkeltje beter zou kunnen leren kennen. Of in ieder geval de wereld wat leuker te maken om op aanwezig te zijn. Of misschien om je karma met een paar puntjes omhoog te krikken. Mijn lieve lezertjes, mag ik een hartelijk applaus voor (meer…)